Desalniettemin is half zeven best vroeg opstaan. Zeker voor Loes die het laatste half jaar de gewoonte heeft opgevat lekker uit te slapen.
Loes ontbijt met worstjes om een bodempje te maken. Om kwart over twee volgt na onderzoek, bloedafname, de MRI-scan en het gesprek met oncoloog Margreet, de PET-scan. Daarvoor moet je nuchter zijn. Stilletjes hopen we dat dit het laatste nachtje was in het Prinses Máxima Centrum. Ik vang nog flarden op in de Ronald Mac Donald ouderkeuken van een moeder die ervan uitging dat ze naar huis konden maar dat er complicaties waren. We hebben deze keer geen keukenspullen meegenomen, ik kom alleen in de keuken om mijn ochtend koffie te halen. We zijn er als de eerste keer toen we arriveerde vanuit het AMC, een beetje onwezenlijk, alsof je er niet bent.
Op het Lego-bord heeft Loes zichzelf nog even netjes gemaakt en het hart twee puntjes hoger gezet om het te laten
lijnen met haar naam.
Goed, scans zijn gemaakt, maandag 9 november weten we of de Hickman eruit mag en of Loes de belgong mag horen...