Vroeg op! Want we hebben een volle dag voor de boeg. Om kwart over tien hebben we een echo op het programma. De thuiszorg is laat vanwege verkeersgedoe bij de Velsertunnel. Die dames van de thuiszorg rijden een slag in de rondte. Vanaf Amstelveen naar Bergen aan Zee, dan weer terug naar Nieuw-Vennep en vervolgens Assendelft en Krommenie. Vaak zijn ze van de acht uur per dag er vijf van in de auto.
Tassen gepakt. Kratjes voor keukenspullen, Lego, boeken en Duckjes. Niet het Indiaas eten van Nana vergeten! Eindelijk rijden we weg. Kwart over tien gaan we nooit halen! Jasmijn belt het Prinses Máxima Centrum. Wat blijkt? De echo staat gepland om kwart over drie vanmiddag. OEF!
Voordat de tweede chemokuur van start kan gaan moet Loes zich kwalificeren. We kunnen de spullen dus nog niet verhuizen van de Passat naar 'onze' kamer want we hebben nog geen kamer.
Eerst wordt Loes gewogen en gemeten en dan hebben we de afspraak met Margreet, de oncoloog. Zij leert ons Loes' bloedwaardes lezen in de spreadsheet. Die zien er goed uit! YES! We hebben een kamer! De verhuizing kan beginnen. We hebben een kamer aan het einde van de gang. We nemen afscheid van Mama. Zij komt morgen weer en neemt dan Doortje mee.
De verpleegkundige is druk aan de slag met de lijn. Ze wil eerst nog spoelen en wat andere technische zaken doen. Tien minuten te laat melden Loes en ik ons bij de balie op de tweede etage voor de echo en begeven we ons naar de wachtruimte. Na een half uur komt een verpleegkundige vragen wat we er doen. We antwoorden dat we ons hebben aangemeld en dat we wachten op de echo. Trouwens, de afspraak staat al een week. Na een tijdje komt ze terug. Er is iets mis gegaan. Maar we kunnen voor de echo naar het Wilhelmina, een kwartiertje lopen. Dat vinden Loes en ik wel een leuk avontuurtje want dat is over de caviabrug. De caviabrug is een bontgekleurde overdekte loopbrug tussen het Prinses Máxima Centrum en het Wilhelmina kinderziekenhuis. Het lijkt op zo'n ding dat je ook in caviakooien vindt.
Om een uur of half zeven warm ik het Indiase eten van Nana op in de gemeenschappelijke ouderkeuken. Er staan weer tafels en stoelen. Een vader in de keuken prijst een andere vader dat hij andermans vaat afwast. Het lijkt dat de Corona restricties iets losser zijn dan drie weken geleden. Maar dat blijkt valse hoop want als ik later onze lege borden wil afwassen blijkt de keuken te zijn gesloten. Erg onhandig. Ik heb beneden bij de bewaking, een 'melding' laten maken.
Om acht uur blijkt Loes genoeg geplast om haar PH-waarde te kunnen meten. Het is prima. Dus nu kunnen we echt met de chemo van start. Gek eigenlijk dat je zo blij kunt zijn met het starten van een gifkuur.
Loes vraagt voor de tweede keer of ze een sonde mag. De verpleegkundige had in haar twintigjaar lange carrière nog nooit een kind ontmoet die vrijwillig een sonde wenste. Loes vindt het slikken van medicijnen echt heel vies. Dus ze is blij dat ze er nu eentje krijgt. Maar zeggen is iets anders dan doen. Dus als de verpleegkundige met het ding voor het bed staat moet Loes toch even slikken.
"Wil je het echt?"
"Hmm, ja..."
Loes mag kiezen door welk neusgat het slangetje mag. Terwijl Loes langzaam een bekertje water drinkt brengt de verpleegkundige het slangetje naar binnen. Ik vertel maar niet dat dat bij Baba (Guus) en Opadri eens goed verkeerd is gegaan. Want daar ging de sonde richting luchtpijp en niet richting slokdarm. Het geheim zit 'm dus in het drinken van water. terwijl je de sonde inbrengt. Als slagroom op de taart mag Loes de medicijnen zelf in de sonde spuiten. Dat doet ze met een grote grijns! Gelukkig geen vieze drankjes en pillen meer!
We slaan de laptop open en kijken een who done it met Jennifer Aniston. We zeggen niet wie het heeft gedaan. Je moet zelf maar kijken! We besluiten dat de volgende film wordt Murder on the Orient Express!