Het laboratorium is opzoek naar wat voor een beest er in Loes' bloed leeft. Want als dat bekend is dan weten ze welk type antibiotica ze Loes moeten toedienen. Dat bepaalt vervolgens of we naar huis kunnen. Het is fantastisch weer buiten. Hier binnen voelt het alsof we in de Bijlmer Bajes zitten. Twee keer per dag hebben we een uitje naar de Albert Hein to Go beneden. Als daad van verzet zijn we zelfs even naar buiten gegaan. We vervelend ons!
Ik vraag aan bij de afdelingsbalie of er al een uitslag bekend is.
"Hoezo?" vraagt de dame.
"We willen weten of we naar huis mogen" antwoord ik.
Er wordt me verzekerd dat de dokter zo komt.
Eén ding leer je als je woont in een ziekenhuis; deze wereld leeft zijn eigen tijd. Lab uitslagen komen steevast een dag later en de dokter is altijd onderweg. Gelukkig komt 's middags de dokter samen met Frans. Hij is hoofdverpleegkundige met een specialisme; kinderen met oncologie. We mogen hem alles vragen. Maar ja Loes en ik weten alles al, behalve of we deze week nog naar huis kunnen. O ja, en of de kuur in het Máxima van maandag nog door kan gaan en of dat wel of niet erg is.
Het lab wijst uit dat het beest in Loes' bloed een Moraxella bacterie is. Moraxella nestelt in je slijmvliezen. Vooral mensen met bronchitis hebben er last van. Door de chemo zijn Loes' slijmvliezen zwak en daar heeft de bacterie misbruik van gemaakt. Helaas weten de dokter en Frans pas morgen welke antibiotica Loes gaat krijgen. Dus moeten we nog een nachtje blijven.
De kar komt langs en vraagt of we willen eten vanavond. Blèh! Nee! We blijven beleefd. Soup en Zo komt soep brengen! Het is een grote luxe om zo lekker te eten! Margriet en Jamie zijn helden!
's Avonds Stranger Things en tenslotte de hel van het pillen slikken. De snoepframbozen als toetje na de pillen werken. In zeven minuten zijn de pillen geslikt.