Toen het tot Loes doordrong dat de bult in haar nek kanker was en we aan het begin van een lang behandeltraject stonden, was één van de eerste dingen die ze zich realiseerde: "Dan mag ik ook een wens doen bij Make-a-wish!". We hebben een aanvraag gedaan en Loes startte met plannen. De Efteling, of nee, het Efteling hotel. En dan in de gouden suite. En Solí moest mee. Er zouden grote lollies gekocht worden. En zwemmen in het zwembad van de Efteling.
Ze had al een heel duidelijk plan voor ogen toen ze haar wensgesprek (via zoom) van de zomer hield met twee wensmakelaars van Make-a-Wish. Ze stelden haar allemaal vragen: wat vond ze lekker om te eten en te drinken? Lievelingssnoep? Welke muziek luisterde ze graag naar? En als ze naar de Efteling zou gaan, hoe zou ze dan vervoerd willen worden? Misschien in een limousine? Welke kleur? En waarvandaan vertrekken?
Het werd allemaal geregeld. In overleg met de oncoloog ruim na de laatste kuur, zodat het katheter verwijderd zou zijn en ze zou kunnen zwemmen. Het was een heerlijk vooruitzicht dat Loes echt door de zwaarste dagen van de behandeling heeft geholpen.
De afgelopen weken stuurde Make-a-Wish regelmatig een cadeautje dat verband hield met het uitje. Het laatste pakket dat ze stuurden bevatte drie Stranger Things broeken, drie paar Stranger Things sloffen en Stranger Things sokken. En cadeaukaarten om sieraden van te kopen voor Doortje en Solí en een bol.com kaart voor Loes voor een uitbreiding van Sims. En afgelopen vrijdag was het eindelijk zover!
Loes ging 's ochtends nog naar school en werd om 10:00 uur uit de klas opgehaald door Doortje en Solí. De klas mocht mee lopen, de rest van de school stond al verzameld bij de limousine om voor Loes te zingen en haar uit te zwaaien.
De limousine overtrof alle verwachtingen. Met discolicht in het plafond en de vloer, een minibar met kinderchampagne en natuurlijk ice tea peach (Loes' lievelings), chips, zakken Haribo snoep en ballonnen. Doortje plugde haar telefoon in om te DJ'en en zo reden we naar Kaatsheuvel. Met heel veel bekijks onderweg.
In het hotel aangekomen konden we nog niet gelijk de kamer in. Bij het inchecken informeerde ik naar het zwemmen, omdat het me niet gelukt was een tijdslot te reserveren via de app. En dat was wel een teleurstelling: want dat hadden we van te voren al moeten doen. Het zwembad was volgeboekt, alleen de volgende ochtend heel vroeg was er nog een tijdslot over. Ik vroeg of we op een reservelijst konden. Dat werd geregeld en vervolgens gingen we het park in.
Het was gelukkig niet druk, dus we stonden nergens lang in de rij. De Vogelrock, Villa Volta, Droomvlucht, de Baron (mijn God, wat eng!), de Vliegende Hollander, de Python, het Schip. Inmiddels was mijn brein losgekomen van mijn schedel en besloten Sjoerd en ik de bagage naar onze kamer te brengen en even op adem te komen, terwijl de meisjes zich overgaven aan nog meer G-kracht tartende ritjes.
Wat een kamer, haha! Een puik stukje Efteling decor. Helemaal vormgegeven als schatkamer. Met gouden munten, kluisdeuren en schatkisten. Rinkelende geluiden als je de deur opendeed.
Toen het donker was, zijn we de meisjes gaan opzoeken in het park. Het zag er allemaal betoverend uit. Na nog een paar attracties, zijn we terug gegaan naar het hotel en konden de meisjes de kamer verkennen.
Loes wist de geheime kluis te openen. Helaas zat daar niet de schat in die ze verwacht had te vinden. Kennelijk was het hotel vergeten dat aan te vullen na de vorige bezoekers. Er stond in het koelkastje ook nog een halve slagroomtaart van de vorige gasten.
Loes' humeur begon om te slaan. Ze had ook honger en het was bijna tijd voor het eten, dus Sjoerd en zij gingen vast naar beneden. We hadden gereserveerd om 19:15 uur. Helaas moesten we daar tot 20:30 uur wachten tot het eten klaar was en intussen zat Loes grommend van ongenoegen in haar Koning te Rijk stoel. Zo had ze het zich niet voorgesteld!
We kregen excuses van de bediening en ze vroegen wat ze konden doen om het goed te maken. Dus stelden we voor of ze nog een keer bij het zwembad konden informeren of er misschien toch ruimte was voor een korte zwemsessie. We kregen goed nieuws! Het kon. De meisjes gingen snel hun zwemkleren aantrekken en ik ging naar de receptie om te vragen hoe we bij het zwembad konden komen. Het zwembad bleek helemaal niet in het hotel te zitten, maar aan de andere kant van het park. Dat was niet op loopafstand. Maar met de auto heel makkelijk te bereiken. Ik gaf aan dat we met de limousine waren gekomen, dus geen eigen vervoer tot onze beschikking hadden. Of ze misschien een taxi konden bellen. Ze zouden de hotel shuttle bus inzetten. Even later kwamen de meisjes omgekleed aan. En volgde de volgende teleurstelling: de shuttle bus was niet beschikbaar en inmiddels was het te laat om een taxi te bellen. Het zwembad zou al over een half uur sluiten.
Loes was in tranen. Heel begrijpelijk natuurlijk. Dat zwemmen had ze zo naar uitgekeken. En op de plaatjes van de website leek het alsof dat zwembad gewoon in het hotel zat. We hebben Loes getroost en beloofd snel met haar naar het Tikibad te gaan om het zwemmen in te halen. En eigenlijk waren die tranen ook wel onvermijdelijk. Een uitje waar zo naar is uitgekeken en zo over gedroomd is, kan nooit in alle details aan de verwachtingen voldoen. Net zoals tranen op een verjaardag waar de verwachtingen te hoog gespannen waren. En tegelijkertijd waren er ook zoveel dingen boven verwachting fantastisch, zoals het afscheidslied van de kinderen van school, de limousine en de korte rijen bij de attracties. En die gekke kamer.
De volgende dag ging de wekker vroeg. De meisjes hadden om 8:15 uur gereserveerd voor het ontbijt, zodat ze extra vroeg in het park konden zijn. Ze stonden vooraan bij de Baron toen het park open ging en mochten toen zelfs twee keer achter elkaar een ritje maken, omdat er verder nog niemand was. Alle topattracties konden ze zonder rij meerdere keren doen. Vanaf 10:00 uur begon het park vol te lopen en hebben we vooral de mooie attracties aangedaan, zoals Fata Morgana en het Sprookjesbos.
Om 15:30 uur gingen we voor het laatst in het schip, inmiddels als volleerd G-kracht bedwingers in het uiterste puntje natuurlijk. En vervolgens terug naar het hotel waar de taxi voor ons klaar stond die ons naar huis zoefde.
Pramana had spinazikaastaart voor ons klaar staan in een kaarsverlichte keuken. En daarna heerlijk naar huis, naar onze eigen bedden. Het was een memorabele afsluiting van een krankzinnig half jaar.
