Na de mooie avonturen met mama wil Loes een rustige dag. Ze is van plan om uit te slapen. We hebben dat aangegeven op de deur met een bordje.
Ze kunnen het niet laten. Om kwart over negen staat er toch een luidruchtige en vrolijke verpleegkundige naast Loes' bed voor de gebruikelijke handelingen.
Loes wil een bara voor ontbijt en voor de rest niets. Nee, laat ook het gordijn maar dicht! Opeens staat leerling dokter Maarten in de kamer. Het is een interessant ventje. We hebben hem eerder ontmoet maar dat kan hij zich niet herinneren. Hij heeft geen nieuws en we laten hem gaan.
Enige energie dat Loes kan opbrengen is voor een bezoekje aan de tienerruimte. Daar staat een Sony Playstation met Sims 4. Ik neem mijn laptop mee om wat te werken. We krijgen van de verpleegkundige instructies mee voor als het infuus op de paal gaat piepen. Dat gebeurt nog wel eens als je ermee gaat rijden. Dan kan de pomp die de medicijnen in je lichaam pompt van slag raken, bijvoorbeeld van het hobbeltje bij de lift. Loes en ik zijn bijna een uur bezig om een account aan te maken bij Microsoft en bij Sims 4 zelf en vervolgens het spel op te zetten. Dan is Loes druk met het inrichten van de Sims wereld. Voordat het spel echt kan beginnen is ze moe. Het lijkt wel werk! We lopen terug naar de duisternis van kamer 358.
Loes is buiten de chemo vooral moe van de gebroken nachten. Ze krijgt een enorme hoeveelheid vocht door het infuus gepompt om te spoelen. De chemo maakt veel schade en dat moet worden afgevoerd. Dat doet Loes door veel te plassen. Ook 's nachts.
We woezelen de dag door in de donkere kamer totdat Margreet de oncoloog voor onze neus staat. Ze gaat er lekker voor zitten met een grote smile op haar gezicht. Je ziet aan haar dat ze het gesprek met Loes voor het laatst heeft bewaard. Als oncoloog doe je een hoop slecht-nieuws-gesprekken. Ze laat zich dan ook niet ontmoedigen door de vermoeide Loes in de donkere kamer. Ze heeft namelijk zin in een goed-nieuws-gesprek!
Loes' behandeling zit nu op twee-derde. En de behandeling slaat aan. De behandeling gaat zeer goed. De bloedwaardes zijn prima. De zeebacterie is verdwenen. Margreet zegt dat Loes er lekker doorheen fietst. Ze is duidelijk in haar nopjes. Ze is trots op Loes.
Er komt nu langzaam ook een glimlach op Loes' gezicht want ze realiseert zich opeens dat de Wish naar de Efteling van eind november, ze gewoon zonder Hickman kan doen. "Ja hoor." zegt Margreet: "Drie weken na de laatste kuur mag de Hickman eruit. Dat bepaal ik! En zoals het nu gaat denk ik dat dat kan!"
Margreet is al een tijdje weg voor we het echt beseffen. We doen de gordijnen open en gaan verder met orde van de dag, achter onze schermen.
Jasmijn komt 's avonds. Loes krijgt nog een doses medicijnen ingepompt. Gelukkig zonder vocht zodat ze eindelijk weer een nacht kan maken. Volgende ochtend pakken we stilletjes onze spullen en piepen we er tussenuit. Via de Tokoman op het Waterlooplein rijden we naar huis.
