En dan gaan we proberen te verdwalen. Het AMC was ooit het grootste gebouw van Europa, dus dat moet lukken. We nemen lukraak liften, rollen (of liever racen) door verlaten gangen. Proberen elke deur of die open is. Komen de gekste afdelingen tegen:
'Mama, wat is endocrinologie?'
'Mmmm, vergeten. Ik heb het ooit geweten, wacht, ik zoek het even op.'
'En neonatologie?'
'Wat zijn neurozintuigen?'
Terwijl we door de lege gangen dwalen zit ik meer dan de helft van de tijd op wikipedia. En de andere helft van de tijd kijken we naar de waanzinnige kunstcollectie in het gebouw. Dit is naast een heel groot gebouw, ook een soort museum. Op een gegeven moment nemen we een lift waarmee we op een afdeling komen, waar de gangen wel heel ernstig lijken. Ik kijk een zijgang in en zie op de deuren aan het einde daarvan in spiegelschrift: Intensive care. We zitten duidelijk aan de verkeerde kant van die deuren.
'Mama, ik zei toch al dat het een spoedlift was!'
Geconditioneerd door doorgangen en liften die alleen reageren op de juiste pas, had ik het bordje niet goed gelezen. Deze lift nemen was ten strengste verboden. Een verpleegkundige zei later: "Die lift mag ik zelfs niet nemen." Gelukkig stonden de ambulance broeders niet te wachten op ons, het bleef nog lang rustig.
Er komt een arts in een groene uitrusting de gang doorlopen en knikt ons vriendelijk toe. Als hij de lichte paniek in onze ogen leest, wijst hij ons de uitgang.