We staan vroeg op, heel vroeg. We moeten om negen uur in Utrecht zijn en ondanks dat er minder spitsverkeer is vanwege COVID-19, is het flinke rit. We zetten mama af bij de VU op de Boelelaan en gaan door naar het Máxima. Loes ligt op de achterbank te slapen.
Het is weer een beetje vreemd in het gebouw te zijn. We hebben er twee weken gewoond maar het is toch niet ons huis. Ons huis is thuis bij Poe, Zen en Diertje.
We melden ons aan bij de balie en daar blijkt een enorme stapel post en cadeaus op Loes te wachten van onder anderen de klas, Go with the Flo en Tante Sophie. Wat een fijne manier om aan te komen! Dan direct door naar de onderzoekskamer om bloed te tappen, de lijn schoon te maken en verschillende zaken te meten. Er is goed nieuws: Loes is één meter negenendertig, zonder schoenen aan. Dat betekent dat ze mét schoenen aan één meter veertig en een half is. Dat is precies lang genoeg om in de Efteling in De Baron te mogen!
Vervolgens hebben we de afspraak met Margreet. Het wordt steeds helderder om wat voor een type kanker het gaat. Zoals alles in de natuur laat het zich niet makkelijk in een hokje plaatsen. Het is een ALCL ALK+ variant. (Let op, als je een Google zoekactie doet, waar je je info vandaan haalt.) Belangrijk is dat er een beproefde methode bestaat om de ziekte te lijf te gaan.
Margreet is blij te horen dat Loes naar school gaat en geeft aan dat het belangrijk is zoveel mogelijk je normale leven op te pakken. De bloedwaardes zijn goed en het lijkt er op dat het lymphoom zich echt niet heeft verspreid. Desondanks krijgt Loes er wel een drankje bij. Die moet ze elke dag opdrinken. Margreet vertelt dat men probeert de medicijnen een lekker smaakje te geven maar dat dat niet altijd lukt.
Er komt tijdens het gesprek aan het licht dat wij ons hebben vergist in de frequentie van de chemokuren. Wij dachten dat we tussen de kuren drie weken naar huis mochten. Margreet legt uit dat de frequentie wordt geteld vanaf de eerste dag van het begin van een chemokuur en niet op de laatste dag van de kuur. Dus Loes begint al 22 juni met de volgende ronde en niet 29 juni.
Vervolgens halen we het drankje op bij de apotheek en gaan we koffie drinken in het restaurant met Ludrid. Ludrid werkt voor de baas van het onderzoeksdeel van het Prinses Máxima Centrum. Heel fijn om met haar te spreken omdat zij het Prinses Máxima Centrum zo goed kent en alles zo goed snapt.
Om één uur staat het volgende onderdeel op het programma. Loes en ik hadden bedacht om van het bezoek aan het Máxima een uitje te maken. Wij gaan naar het huis met de beweegbare muren! Het huis is tegenwoordig een museum en Unesco monument. Vanwege COVID-19 heb ik gereserveerd voor een bezoek. We zijn wat vroeg en besluiten te lunchen bij een superleuk tentje om de hoek. Loes neemt soep en ik een tosti. Het is druk. Uiteindelijk hebben we nog zeven minuten om de soep en tosti op te eten om niet te laat te komen bij het huis met de beweegbare muren. Ik schrok de tosti naar binnen en Loes neemt de soep mee in een grote koffiebeker.
We krijgen een special treat. We zijn de eerste na de middagpauze en mogen langer door het huis dwalen. De aardige museummeneer beweegt zelfs de muren voor ons. Vooral de muren rond de badkamer zijn spectaculair. We vinden het fantastisch! Het huis is bijna honderd jaar en moderner dan menig huis dat nu wordt opgeleverd. Alles klopt aan het huis; de kleur, de ruimte, het licht en de verhouding daartussen. Er is zo goed over nagedacht! Enig minpuntje: het staat aan een snelweg.
Blij rijden we terug naar ons eigen huis. We zijn moe maar blij om thuis te zijn. Loes deelt de meegebrachte soep met Doortje.
---
PS: Weten jullie om welk huis het gaat?